Przełom 1939 i 1940 roku. Do szpitala psychiatrycznego w małej miejscowości Płonna trafiają dwie młode kobiety: cierpiąca na depresję poporodową Pola i zmagająca się ze schizofrenią Bronka. Odizolowane od swoich najbliższych i swoich domĂłw, w rodzącej się między nimi przyjaźni prĂłbują odnaleźć namiastkę spokoju, ktĂłra może im pomĂłc przetrwać ten trudny czas. WkrĂłtce jednak za pozornie bezpieczne mury szpitala wtargnie wojna, a wszyscy jego pacjenci staną się świadkami wydarzeń, ktĂłrych nie da się zrozumieć, zmienić ani zapomnieć...

Za tło do nakreślenia tej poruszającej opowieści posłużyła autorce tzw. akcja T4, w ramach ktĂłrej naziści wymordowali podczas II wojny światowej kilkadziesiąt tysięcy pacjentĂłw polskich szpitali psychiatrycznych. Ten proces likwidacji "istnień niewartych życia" do dziś pozostaje jedną z najmniej znanych zbrodni wojennych. Historia opowiedziana przez Izabelę Bucką to prĂłba oddania głosu tym, ktĂłrzy krzyczą, choć nikt ich nie słyszy.

Pseudonauka zwana eugeniką - zaistniała w wielu krajach w ostatnich latach XIX i na początku XX wieku. Najbardziej entuzjastycznie doktryna ta została przyjęta w Niemczech, gdzie stosowanie teorii eugenicznej spotkało się z wyjątkową przychylnością władz. Była postrzegana jako odpowiedź na wszystkie pozornie nierozwiązywalne problemy zdrowotne i społeczne ludzkości i promowana jako substytut ortodoksyjnych przekonań religijnych. Program zrodzony z często sprzecznych opinii rozpoczął się, pod rządami nazistĂłw, od przymusowej sterylizacji tysięcy obywateli Niemiec, następnie przekształcił się w masowe mordowanie najbardziej bezbronnej ludności, by ostatecznie ewoluować w obejmującą cały kontynent politykę eksterminacji tych, ktĂłrzy nie pasowali do nazistowskiego wyobrażenia świata.